قرآن در لسان ادعیه

قرآن و جایگاه و اوصاف آن در لسان ادعیه مأثوره از معصومین علیهم السلام، بحثی است که آنچنان که باید مورد توجه قرار نگرفته است. دعاهای رسیده از ائمه هدی علیهم السلام و پیامبر اکرم در رابطه با قرآن‌، مشحون است از لطائف و اشارات در خصوص جایگاه و اوصاف قرآن و کارکردهای آن و وظایف ما در قبال آن و هرچه در رابطه با قرآن لازم است که انسان به آن توجه داشته باشد.

در این سمینار یکی از ادعیه نه چندان مشهور تلاوت قرآن که در کتاب شریف کافی از امام صادق علیه السلام نقل شده است، مورد بحث قرار گرفته و برخی نکات در رابطه با جایگاه قرآن و اوصاف آن و وظایف انسان در برابر آن و انتظاراتی که می‌شود از قرآن داشت و نیز انتظاراتی که قرآن از انسان دارد از لابلای کلمات و فرازهای این دعای شریف استخراج و مورد بحث قرار گرفته است. در این دعای شریف ادبیاتی در خصوص قرآن کریم به کار رفته است که برای ما چندان شناخته شده نیست و سزاست که با آشنایی با متون این ادعیه شریف، ادبیات حاکم بر آنها را در زبان و بیان و فرهنگ خود در رابطه با قرآن مطرح کنیم و از منطق و ادبیاتی که منشا اسلامی ندارد و در سیره و سنت معصومین علیهم السلام اثری از آنها نیست و از مکاتبی خارج از مکتب معصومین علیهم السلام سرچشمه گرفته و می‌گیرد پرهیز کنیم.